Ένα κομμάτι από τα παιδικά μας χρόνια… έφuγε πασίγνωστη ελληνίδα ηθοποιός !!!!
Έφυγε χωρίς αντίο… κι άφησε πίσω της μόνο φως
Η αυλαία της ζωής μιας σπουδαίας κυρίας του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης έπεσε οριστικά την Πέμπτη 13 Ιουνίου 2025. Η απώλεια δεν είναι απλώς μια ακόμη είδηση – είναι ένα ρήγμα στη συλλογική μνήμη μας. Ένας κόσμος πιο φτωχός, ένα φως που έσβησε, μα θα συνεχίσει να καίει μέσα από όσα άφησε πίσω της.
Η Κατερίνα Γιουλάκη, ή αλλιώς η «κυρία του ελληνικού χιούμορ», γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1938 στην Αθήνα. Από μικρή φαινόταν πως είχε κάτι ξεχωριστό: μια σπάνια ευγένεια, ένα αυθεντικό ταλέντο και μια αίσθηση μέτρου που τη συνόδευσε σε όλη της τη ζωή. Με σπουδές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, έκανε τα πρώτα της βήματα πλάι στον Δίνο Ηλιόπουλο, το 1959, στην παράσταση «Η κυρία του κυρίου».
Ακολούθησε μια πλούσια και μακρά πορεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και –κυρίως– την τηλεόραση, εκεί όπου αγκαλιάστηκε από το ευρύ κοινό. Έγινε γνωστή και αγαπημένη μέσα από τηλεοπτικές σειρές όπως «Η κοκορόμυαλη», «Η κυρία μας», και φυσικά το εμβληματικό «Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη. Με το χιούμορ, το βλέμμα και τη μοναδική της εκφραστικότητα, χάρισε στιγμές γέλιου και ζεστασιάς σε γενιές θεατών.
Πέρα από την οθόνη, η προσωπικότητά της ακτινοβολούσε μια αίσθηση αξιοπρέπειας και σεβασμού. Δεν ήταν ποτέ κραυγαλέα, ούτε επιδίωξε τη δημοσιότητα. Αντίθετα, επέλεξε να αποσυρθεί ήσυχα από τη δημόσια ζωή, κρατώντας για τον εαυτό της και τους κοντινούς της ανθρώπους τις τελευταίες δεκαετίες.
Η κόρη της, Δέσποινα Δημοπούλου, με την οποία διατηρούσε στενή σχέση, είχε δηλώσει πως η μητέρα της ήταν καλά στην υγεία της και δεν νοσηλευόταν ποτέ σε ίδρυμα, όπως κάποιοι είχαν αφήσει να εννοηθεί.
Η Γιουλάκη είχε πει κάποτε: «Θέλω να με θυμούνται όπως ήμουν, όχι σαν μια παλιόγρια που ξεθώριασε». Και πράγματι, έτσι θα μείνει: σαν εκείνη τη φιγούρα που γέμιζε τις οθόνες και τις καρδιές μας με αλήθεια, χιούμορ και αξιοπρέπεια. Με το ίδιο μέτρο και σεμνότητα που χαρακτήρισε τη ζωή της, έτσι έφυγε. Ήσυχα. Αθόρυβα. Μα αφήνοντας έναν εκκωφαντικό απόηχο αγάπης και θαυμασμού.
Η προσφορά της στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση τιμήθηκε επίσημα με το Βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, ενώ το 2018 είχε δώσει το «παρών» στην απονομή του Βραβείου Χορν, κλέβοντας ξανά τις εντυπώσεις με την απλότητα και το ήθος της.
Το τελευταίο της ταξίδι συνοδεύεται από σιωπή – όχι από εκείνη την άδεια, παγωμένη σιωπή, αλλά από τη βαθιά, ζεστή σιωπή του σεβασμού. Η φωνή της, οι εκφράσεις της, οι ρόλοι της, το γέλιο που μας χάρισε – όλα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Στις οθόνες μας. Στις αναμνήσεις μας. Στις καρδιές μας.
Καλό ταξίδι… και ευχαριστούμε.
